سرمایه گذاری خطر پذیر چیست و چه انواعی دارد؟

آیا تابه‌حال به این فکر کرده‌اید که استارتاپ‌های موفق چگونه منابع مالی اولیه خود را تأمین می‌کنند؟ چگونه شرکت‌هایی مثل اوبر (Uber) یا فیس‌بوک (Facebook) از یک ایده ساده به شرکت‌هایی چند میلیارد دلاری تبدیل شدند؟ پاسخ این سوالات در سرمایه‌گذاری خطرپذیر (Venture Capital) نهفته است.

اما سرمایه‌گذاری خطرپذیر یا venture capital چیست؟ چه مزایا و ریسک‌هایی دارد؟ در چه شرایطی می‌توان به سراغ این مدل سرمایه‌گذاری رفت؟ اگر شما هم به فکر راه‌اندازی یک استارتاپ یا ورود به دنیای سرمایه‌گذاری هستید، این مطلب راهنمای کاملی برای آشنایی با سرمایه‌گذاری خطرپذیر خواهد بود.

سرمایه‌گذاری خطرپذیر چیست؟

برای شروع، بهتر است ابتدا تعریف دقیقی از سرمایه‌گذاری خطرپذیر ارائه دهیم.

سرمایه‌گذاری خطرپذیر (Venture Capital) به‌ نوعی تأمین مالی گفته می‌شود که در آن، سرمایه‌گذاران (معمولاً شرکت‌های سرمایه‌گذاری یا افراد ثروتمند) روی استارتاپ‌ها و کسب‌وکارهای نوپا سرمایه‌گذاری می‌کنند. این نوع سرمایه‌گذاری معمولاً در مراحل اولیه رشد شرکت‌ها انجام می‌شود، زمانی که دسترسی به منابع مالی سنتی (مانند وام‌های بانکی) سخت یا غیرممکن است.

در سرمایه‌گذاری خطرپذیر، سرمایه‌گذار در ازای تأمین سرمایه، بخشی از سهام شرکت را دریافت می‌کند و در سود و زیان آن شریک می‌شود. این مدل تأمین مالی به دلیل ریسک بالای خود، بازدهی بالقوه بسیار بالایی هم دارد. به‌عبارت‌دیگر، اگر استارتاپ موفق شود، سرمایه‌گذار می‌تواند چندین برابر سرمایه اولیه خود سود کند؛ اما اگر شکست بخورد،  ممکن است تمام سرمایه از دست برود.

این مدل سرمایه‌گذاری بیشتر برای استارتاپ‌های فناوری محور یا مبتنی بر نوآوری مناسب است، چون این شرکت‌ها معمولاً به‌سرعت رشد می‌کنند و نیاز به منابع مالی زیادی دارند.

تاریخچه سرمایه‌گذاری خطرپذیر

حالا که متوجه شدید سرمایه گذاری خطر پذیر چیست، بهتر است کمی با تاریخچه آن هم آشنا شوید. این نوع سرمایه‌گذاری به شکل مدرن، در دهه ۱۹۴۰ در ایالات متحده آغاز شد.

اولین شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر به نام American Research and Development Corporation (ARDC) در سال ۱۹۴۶ توسط جورج دوریت (Georges Doriot) تاسیس شد. هدف ARDC این بود که به شرکت‌های نوپای فناوری کمک کند تا از طریق سرمایه‌گذاری‌های اولیه رشد کنند.

یکی از اولین سرمایه‌گذاری‌های موفق ARDC، تأمین مالی برای شرکت Digital Equipment Corporation (DEC) بود که در سال ۱۹۵۷ انجام شد. ارزش این شرکت بعدها به بیش از ۳۵۵ میلیون دلار رسید که نشان‌دهنده قدرت بالای این نوع سرمایه‌گذاری بود.

در دهه‌های بعد، سرمایه‌گذاری خطرپذیر با ظهور استارتاپ‌های فناوری مانند اپل، مایکروسافت و گوگل رشد چشمگیری داشت. در دهه ۱۹۹۰، با شکل‌گیری حباب دات‌کام (حباب اینترنتی)، سرمایه‌گذاری خطرپذیر به اوج خود رسید. پس از ترکیدن این حباب، بازار مدتی دچار رکود شد، اما با ظهور شبکه‌های اجتماعی و استارتاپ‌های فناوری در دهه ۲۰۰۰، دوباره به روند رشد بازگشت.

انواع مختلف سرمایه‌ گذاری خطرپذیر

سرمایه‌گذاری خطرپذیر بر اساس مرحله رشد شرکت‌ها به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شود. در هر مرحله، میزان سرمایه مورد نیاز، ریسک‌ها و انتظارات متفاوت است. در ادامه انواع سرمایه گذاری خطرپذیر را معرفی می‌کنیم.

۱. سرمایه‌گذاری در مرحله پیش بذری (Pre-Seed)

این مرحله ابتدایی‌ترین مرحله سرمایه‌گذاری است که برای شکل‌گیری اولیه استارتاپ انجام می‌شود.

• کاربرد: این سرمایه برای انجام تحقیقات بازار، توسعه نمونه اولیه (Prototype) و ایجاد زیرساخت‌های اولیه استفاده می‌شود.
• مزایا: کمک به استارتاپ برای شروع فعالیت، بدون نگرانی از مشکلات مالی.
• ریسک‌ها: احتمال شکست بالا به دلیل نبود مدل تجاری واضح.
• میزان سرمایه مورد نیاز: معمولاً کمتر از ۵۰۰ هزار دلار.
• مناسب برای: ایده‌های نوآورانه با پتانسیل رشد بالا.

۲. سرمایه‌گذاری در مرحله بذری (Seed)

در این مرحله، استارتاپ‌ها مدل کسب‌وکار خود را تعریف کرده‌اند و به دنبال توسعه محصول هستند.

• کاربرد: توسعه محصول، جذب تیم و بازاریابی اولیه.
• مزایا: امکان جذب سرمایه بیشتر در مراحل بعدی.
• ریسک‌ها: امکان تغییر مسیر کسب‌وکار به دلیل بازخوردهای اولیه بازار.
• میزان سرمایه: بین ۵۰۰ هزار تا ۲ میلیون دلار.
• مناسب برای: استارتاپ‌هایی که محصول اولیه (MVP) را توسعه داده‌اند.

۳. سرمایه‌گذاری مرحله اولیه (Early Stage)

این مرحله برای توسعه بازار و تثبیت موقعیت استارتاپ در بازار استفاده می‌شود.

• کاربرد: توسعه محصول، گسترش تیم و ورود به بازار.
• مزایا: امکان رشد سریع در بازار.
• ریسک‌ها: رقابت بالا و نیاز به استراتژی مشخص.
• میزان سرمایه: بین ۲ تا ۱۰ میلیون دلار.
• مناسب برای: استارتاپ‌هایی با رشد اولیه موفق.

۴. سرمایه‌گذاری مرحله رشد (Growth Stage)

این مرحله زمانی است که استارتاپ به ثبات رسیده و به دنبال گسترش بازار است.

• کاربرد: گسترش بازار، ورود به بازارهای بین‌المللی.
• مزایا: درآمد پایدار و تثبیت جایگاه در بازار.
• ریسک‌ها: رقابت بالا و نیاز به مدیریت منابع.
• میزان سرمایه: معمولاً بالای ۱۰ میلیون دلار.
• مناسب برای: شرکت‌های با مدل تجاری ثابت‌شده.

مزایا و ریسک‌های سرمایه گذاری خطرپذیر

اکنون می‌دانیم سرمایه گذاری مخاطره پذیر یا venture capital  چیست و برای استارتاپ‌ها و شرکت‌های نوپا می‌تواند سکوی پرتابی به سمت موفقیت باشد. بااین‌حال، همان‌طور که نام این روش نشان می‌دهد، همراه با فرصت‌های بزرگ، ریسک‌های قابل‌توجهی نیز به همراه دارد. بیایید مزایا و ریسک‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر را با جزئیات بیشتری بررسی کنیم.

مزایای سرمایه‌گذاری خطرپذیر شامل موارد زیر است:

۱. دسترسی به سرمایه در مراحل اولیه رشد

یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های استارتاپ‌ها، تأمین سرمایه اولیه برای راه‌اندازی و رشد است. بانک‌ها معمولاً به‌دلیل نداشتن تاریخچه مالی و ریسک بالای شکست، به استارتاپ‌ها وام نمی‌دهند. اما سرمایه‌گذاری خطرپذیر این خلأ را پر می‌کند.

این سرمایه باعث می‌شود استارتاپ بتواند بدون نگرانی از مسائل مالی، روی توسعه محصول و بازاریابی تمرکز کند. برای مثال، شرکت اوبر (Uber) در مراحل اولیه فعالیت خود از سرمایه‌گذاری خطرپذیر استفاده کرد و توانست با سرعت، خدمات خود را در بازارهای مختلف گسترش دهد.

۲. مشاوره و راهنمایی از سوی سرمایه‌گذاران باتجربه

سرمایه‌گذاران خطرپذیر معمولاً علاوه بر پول، تجربه و تخصص خود را هم در اختیار استارتاپ‌ها قرار می‌دهند. آن‌ها با داشتن تجربه در صنایع مشابه، می‌توانند به استارتاپ کمک کنند تا از چالش‌های مسیر رشد عبور کند.

به‌علاوه، این سرمایه‌گذاران معمولاً دسترسی به شبکه‌ای از متخصصان، شرکا و تأمین‌کنندگان دارند که به رشد سریع‌تر استارتاپ کمک می‌کند. به‌عنوان‌مثال، Sequoia Capital یکی از مشاوران کلیدی برای رشد شرکت گوگل بود که توانست با راهنمایی‌های استراتژیک، این شرکت را به موفقیت جهانی برساند.

۳. افزایش شانس موفقیت از طریق شبکه‌سازی

سرمایه‌گذاران خطرپذیر معمولاً شبکه‌های ارتباطی گسترده‌ای دارند. این شبکه‌ها شامل شرکت‌های فناوری، رهبران صنعت، تأمین‌کنندگان و مشتریان بالقوه است. از طریق این شبکه‌ها، استارتاپ‌ها می‌توانند سریع‌تر به بازار ورود کنند، شرکای استراتژیک پیدا کنند و حتی برای جذب سرمایه در مراحل بعدی اقدام کنند.

به‌عنوان‌مثال، استارتاپ Dropbox پس از جذب سرمایه از Y Combinator توانست با کمک این شبکه به شرکت‌های بزرگ فناوری متصل شود و به رشد انفجاری دست یابد.

ریسک‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر عبارت‌اند از:

۱. ازدست‌دادن بخشی از مالکیت شرکت

در سرمایه‌گذاری خطرپذیر، سرمایه‌گذار در ازای تأمین سرمایه، درصدی از سهام شرکت را دریافت می‌کند.

• این به معنای کاهش سهم بنیان‌گذاران از مالکیت شرکت است.
• در صورت جذب چندین مرحله سرمایه، ممکن است بنیان‌گذاران کنترل خود بر شرکت را از دست بدهند.

به‌عنوان‌مثال، در شرکت Snapchat، پس از چندین مرحله سرمایه‌گذاری، سهم بنیان‌گذاران به کمتر از ۳۰٪ کاهش یافت.

۲. فشار برای دستیابی به سود سریع

سرمایه‌گذاران خطرپذیر معمولاً به‌دنبال بازگشت سرمایه در مدت‌زمان کوتاه (۳ تا ۷ سال) هستند. این موضوع باعث می‌شود که بنیان‌گذاران تحت‌فشار باشند تا به‌سرعت به درآمدزایی و سوددهی برسند. در برخی موارد، این فشار ممکن است باعث شود که استارتاپ‌ها به‌جای تمرکز بر توسعه محصول و نوآوری، روی استراتژی‌های کوتاه‌مدت سودآوری تمرکز کنند.

۳. احتمال شکست بالا

بر اساس آمارها، بیش از ۷۰٪ استارتاپ‌هایی که از سرمایه‌گذاری خطرپذیر استفاده کرده‌اند، شکست خورده‌اند. عوامل مختلفی مانند رقابت شدید، مدیریت ضعیف، مشکلات بازار و عدم انطباق با نیاز مشتریان، باعث شکست استارتاپ‌ها می‌شود. به‌عنوان‌مثال، استارتاپ Theranos که در حوزه فناوری سلامت فعال بود، پس از جذب صدها میلیون دلار سرمایه، به‌دلیل عدم موفقیت در توسعه فناوری، شکست خورد.

فرایند انجام سرمایه‌ گذاری خطرپذیر

فرایند سرمایه‌گذاری خطرپذیر معمولاً شامل مراحل زیر است:

۱. ارائه طرح کسب‌وکار (Business Plan)

در این مرحله، بنیان‌گذاران باید یک طرح کسب‌وکار (BP) جامع تهیه کنند. این طرح باید شامل جزئیات دقیق درباره محصول، مدل درآمدزایی، تحلیل بازار، رقبا و پیش‌بینی رشد باشد. سرمایه‌گذاران با بررسی این طرح، درباره امکان‌پذیری و سودآوری سرمایه‌گذاری تصمیم‌گیری می‌کنند.

۲. ارزیابی و مذاکره با سرمایه‌گذاران

پس از ارائه طرح کسب‌وکار، سرمایه‌گذاران با انجام بررسی‌های دقیق (Due Diligence) به ارزیابی استارتاپ می‌پردازند. این بررسی شامل ارزیابی تیم، بازار، فناوری و ریسک‌های احتمالی است. در صورت موافقت اولیه، در مورد شرایط قرارداد (میزان سرمایه، درصد سهام و…) مذاکره می‌شود.

۳. امضای قرارداد و انتقال سرمایه

در این مرحله، قرارداد نهایی بین طرفین امضا شده و سرمایه به‌صورت مرحله‌ای یا یک‌جا به شرکت منتقل می‌شود. پس از امضای قرارداد، سرمایه‌گذار به‌عنوان یکی از سهام‌داران شرکت محسوب می‌شود.

۴. نظارت بر رشد و عملکرد شرکت

پس از سرمایه‌گذاری، سرمایه‌گذاران معمولاً از طریق حضور در هیئت‌مدیره یا جلسات مدیریتی، بر روند رشد شرکت نظارت می‌کنند. آن‌ها در تصمیم‌گیری‌های استراتژیک نقش دارند و در مواقع بحرانی راهنمایی ارائه می‌دهند.

نحوه کسب درآمد از سرمایه‌ گذاری خطرپذیر

سرمایه‌گذاران خطرپذیر به چند روش از سرمایه‌گذاری خود سود کسب می‌کنند:

۱. عرضه اولیه سهام (IPO)

اگر شرکت به موفقیت برسد، سرمایه‌گذار می‌تواند با عرضه عمومی سهام، سهام خود را به بازار عرضه کند. این روش معمولا سودآورترین خروجی برای سرمایه‌گذاران است.

۲. فروش سهام به شرکت‌های بزرگ‌تر

در برخی موارد، شرکت‌های بزرگ‌تر، استارتاپ را خریداری می‌کنند. در این حالت، سرمایه‌گذار می‌تواند با فروش سهام خود به سود برسد.

۳. ادغام یا تصاحب (Acquisition)

گاهی شرکت‌ها با ادغام با شرکت‌های دیگر، رشد سریعی را تجربه می‌کنند و سرمایه‌گذار از این طریق سود می‌برد.

مراحل تامین مالی در سرمایه ‌گذاری جسورانه

سرمایه‌گذاری جسورانه (Venture Capital) معمولا در چند مرحله انجام می‌شود:

• مرحله پیش بذر (Pre-Seed): سرمایه اولیه برای توسعه ایده، تحقیقات بازار و تشکیل تیم.
• مرحله بذر (Seed): تأمین مالی برای ساخت نمونه اولیه (MVP) و آزمایش محصول در بازار.
• مرحله اولیه (Series A): جذب سرمایه برای توسعه محصول، گسترش بازار و بهبود زیرساخت‌ها.
• مرحله رشد (Series B): افزایش سرمایه برای رشد سریع، استخدام نیروی انسانی و افزایش ظرفیت تولید.
• مرحله مقیاس‌پذیری (Series C و بعد از آن): جذب سرمایه برای ورود به بازارهای جدید، ادغام و تملک (M&A) یا آمادگی برای عرضه اولیه سهام (IPO).

سرمایه ‌گذاری مخاطره‌آمیز چقدر ریسک دارد؟

سرمایه‌گذاری جسورانه ذاتا با ریسک بالایی همراه است، چون معمولا بر استارتاپ‌ها و شرکت‌های نوپا با مدل‌های کسب‌وکار نوآورانه و آزمایش نشده متمرکز است. آمارها نشان می‌دهند که حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد از استارتاپ‌های مورد حمایت سرمایه‌گذاران جسورانه شکست می‌خورند. با این حال، بازده بالای تعداد کمی از استارتاپ‌های موفق می‌تواند این ریسک را جبران کند. سرمایه‌گذاران برای مدیریت ریسک معمولا در چندین شرکت مختلف سرمایه‌گذاری می‌کنند تا در صورت شکست برخی از آن‌ها، سود شرکت‌های موفق ضررها را جبران کند.

سرمایه‌گذاران خطرپذیر چند درصد از یک شرکت را تصاحب می‌کنند؟

میزان سهامی که سرمایه‌گذاران خطرپذیر تصاحب می‌کنند، بسته به مرحله رشد شرکت و میزان سرمایه‌گذاری متفاوت است. در مراحل اولیه (Pre-Seed و Seed)، سرمایه‌گذاران معمولاً بین ۱۰ تا ۲۵ درصد از سهام شرکت را دریافت می‌کنند. در مراحل پیشرفته‌تر (Series A و B)، این میزان می‌تواند بین ۱۵ تا ۳۰ درصد باشد. سرمایه‌گذاران تمایل دارند سهام کمتری را در اختیار بگیرند تا انگیزه بنیان‌گذاران برای رشد شرکت حفظ شود، اما در عین حال به‌دنبال حفظ حق رأی و نظارت بر مدیریت شرکت هستند.

معتبرترین شرکت‌های سرمایه ‌گذاری خطرپذیر

در فضای سرمایه‌گذاری خطرپذیر، برخی شرکت‌ها به‌دلیل موفقیت‌های چشمگیر، اعتبار بالایی دارند:

• Sequoia Capital – سرمایه‌گذار در گوگل، اپل و واتس‌اپ.
• Andreessen Horowitz – سرمایه‌گذار در فیس‌بوک و توییتر.
• Accel Partners – سرمایه‌گذار در فیس‌بوک.
• Benchmark Capital – سرمایه‌گذار در اوبر و eBay.

در فضای سرمایه‌گذاری خطرپذیر ایران، برخی شرکت‌ها نیز به‌دلیل موفقیت‌های چشمگیر، اعتبار بالایی دارند:

• شناسا – سرمایه‌گذار در بیش از ۱۵۰ تیم نوآفرین و دانش‌بنیان.
• اسمارت آپ ونچرز – سرمایه‌گذار در استارتاپ‌های موفق در مرحله Early Stage.
• بهمن کپیتال – سرمایه‌گذار در شرکت‌های صنعتی و نرم‌افزاری پیشرو.
• سراوا – سرمایه‌گذار در استارتاپ‌های حوزه اقتصاد دیجیتال.
• برکت ونچرز – سرمایه‌گذار در حوزه سلامت، پزشکی و دارویی.
• شریف وی‌سی – سرمایه‌گذار در استارتاپ‌های نوپا و شرکت‌های فناوری.
• تکنو تجارت – سرمایه‌گذار در کسب‌وکارهای نوآورانه تحت حمایت بانک تجارت.
• ثروت ستارگان – سرمایه‌گذار در بیش از ۲۰ استارتاپ در حوزه فین‌تک.
• هدهد – سرمایه‌گذار در ایده‌های نوآورانه با پتانسیل رشد بالا.
• صندوق نوآوری و شکوفایی – سرمایه‌گذار در شرکت‌های دانش‌بنیان و نوآور.

روش‌های متنوعی برای جذب سرمایه وجود دارد که سرمایه‌گذاری خطرپذیر تنها یکی از آن‌ها است. در ادامه روش دیگری را بررسی و آن را با سرمایه گذاری خطرپذیر مقایسه می‌کنیم.

کرادفاندینگ یا سرمایه‌گذاری خطرپذیر؟ کدام راه برای جذب سرمایه بهتر است؟

سرمایه‌گذاری خطرپذیر (Venture Capital) و کرادفاندینگ (Crowdfunding) هر دو روش‌های محبوب برای جذب سرمایه هستند، اما تفاوت‌های اساسی دارند. در سرمایه‌گذاری خطرپذیر، استارتاپ‌ها معمولاً با ارائه بخشی از سهام شرکت، سرمایه مورد نیاز خود را از سرمایه‌گذاران حرفه‌ای جذب می‌کنند. این سرمایه‌گذاران علاوه بر تأمین مالی، با ارائه مشاوره تخصصی و شبکه‌سازی، به رشد سریع استارتاپ کمک می‌کنند. اما سرمایه‌گذاری خطرپذیر به دلیل وابستگی به سرمایه‌گذاران بزرگ و فرایندهای پیچیده، ممکن است با چالش‌هایی مانند از دست دادن بخشی از مالکیت شرکت و فشار برای دستیابی سریع به سوددهی همراه باشد.

در مقابل، کرادفاندینگ به استارتاپ‌ها این امکان را می‌دهد که بدون نیاز به سرمایه‌گذاران بزرگ، مستقیماً از حمایت مردم بهره‌مند شوند. این مدل، فرایند جذب سرمایه را دموکراتیک‌تر کرده و به کارآفرینان اجازه می‌دهد که از طریق سکوهای تامین مالی مانند یکتاکراد، سرمایه خود را از هزاران حامی کوچک جمع‌آوری کنند. مزیت اصلی کرادفاندینگ این است که علاوه بر تأمین سرمایه، به ایجاد جامعه‌ای از مشتریان وفادار و تبلیغ ارگانیک محصول نیز کمک می‌کند. اگر به‌دنبال حفظ مالکیت کامل شرکت خود هستید و می‌خواهید با حداقل ریسک و حداکثر انعطاف، سرمایه جذب کنید، کرادفاندینگ گزینه‌ای ایده‌آل است. این روش، مسیری هوشمندانه برای ورود به بازار، آزمایش ایده‌ها و جذب سرمایه با کمترین پیچیدگی محسوب می‌شود.

سخن پایانی

در این مطلب به‌طور کامل متوجه شدید که سرمایه‌گذاری خطرپذیر یا venture capital چیست.  این نوع سرمایه‌گذاری به‌عنوان یکی از ابزارهای کلیدی برای رشد استارتاپ‌ها، نقش مهمی در تامین منابع مالی، توسعه محصول و گسترش بازار دارد. این نوع سرمایه‌گذاری علاوه بر تأمین سرمایه، با ارائه مشاوره تخصصی و دسترسی به شبکه‌های استراتژیک، به استارتاپ‌ها کمک می‌کند تا مسیر رشد را سریع‌تر طی کنند. بااین‌حال، سرمایه‌گذاری خطرپذیر با ریسک‌هایی مانند از دست دادن بخشی از مالکیت شرکت، فشار برای سوددهی سریع و احتمال شکست بالا همراه است. تنها استارتاپ‌هایی که با برنامه‌ریزی دقیق و استراتژی روشن وارد این مسیر شوند، می‌توانند از این فرصت به نحو مطلوب بهره‌مند شوند.

شرکت‌های بزرگی مانند گوگل، فیس‌بوک و اوبر از طریق جذب سرمایه‌گذاری خطرپذیر توانستند به موفقیت‌های جهانی دست یابند؛ بنابراین، انتخاب سرمایه‌گذار مناسب، تدوین استراتژی دقیق و مدیریت صحیح منابع، از عوامل کلیدی موفقیت در این مدل سرمایه‌گذاری هستند.

پرسش‌های متداول

تفاوت شرکت سرمایه‌گذاری خطرپذیر با Angel Investor چیست؟

سرمایه‌گذار فرشته (Angel Investor) معمولاً فردی مستقل است که ثروت خود را سرمایه‌گذاری می‌کند، اما شرکت‌های خطرپذیر منابع مالی را از سایر سرمایه‌گذاران جمع‌آوری می‌کنند.

آیا هر استارتاپی برای جذب سرمایه‌گذاری خطرپذیر مناسب است؟

خیر. استارتاپ باید پتانسیل رشد سریع و مدل تجاری مقیاس‌پذیر داشته باشد.

آیا سرمایه‌گذاران خطرپذیر در مدیریت شرکت دخالت می‌کنند؟

معمولاً سرمایه‌گذاران یک کرسی در هیئت‌مدیره دارند و بر تصمیمات استراتژیک نظارت می‌کنند.

تفاوت‌های کلیدی بین کرادفاندینگ و سرمایه‌گذاری خطرپذیر چیست؟

سرمایه‌گذاری خطرپذیر به جذب سرمایه از سرمایه‌گذاران بزرگ و حرفه‌ای می‌پردازد و معمولاً با ارائه بخشی از سهام همراه است، در حالی که کرادفاندینگ از حمایت هزاران حامی کوچک به صورت آنلاین بهره می‌برد و هیچ‌گونه تغییر مالکیتی در شرکت ایجاد نمی‌کند.

چرا کرادفاندینگ می‌تواند گزینه‌ای مناسب‌تر برای استارتاپ‌ها باشد؟

کرادفاندینگ به استارتاپ‌ها این امکان را می‌دهد که بدون از دست دادن مالکیت شرکت، سرمایه جذب کنند و علاوه بر تأمین مالی، یک جامعه وفادار از مشتریان را نیز بسازند. این روش ساده‌تر، منعطف‌تر و با ریسک کمتری همراه است.